چهار ساله  بودم ، بدآن خاک  تر

به بازی نشسته  به سوی پدر

چو ایام  بگذشت ، نه ،  ده  از آن

کند با منش خاک  تیره  چنان

به ایام خردی ،  دلم شاد  بود

ز هر بیم  و اندوه ، آزاد  بود

ببین بر سرم اندکی باد نیست

به پیری دلم ، ذره  ای شاد  نیست.

چو کودک  بُدم ، سروری کرده ام

ز  مام و  پدر ، دلبری کرده ام 

ولیکن  به پیری شدم  واژگون

انیس فراموشی و اشگ و خون

سرودم کنون من به  شعر کهن

کلام صبوری ، بدین  انجمن

نگردد چنین  ، روزگارم  فدا

چو من کودکم  ، نیک داند خدا